Columns
Jullie verhalen
Twee jaar geleden is mijn leven drastisch veranderd. Op een zonnige middag, bij mijn ouders in de tuin, vertelde mijn moeder dat het niet zo goed ging tussen papa en haar. Ik denk dat dit, tot nu toe, nog steeds de grootste shock uit mijn leven is geweest.
‘Mijn ouders?!’ dacht ik, ‘die al 18 jaar lang mijn grote voorbeeld zijn van hoe een perfect huwelijk eruit zou moeten zien?!’ Zo langzamerhand waren mijn zussen en ik wel benieuwd naar de reden. Dit werd voor ons een stuk duidelijker toen bleek dat papa al een lange tijd een affaire had met een andere vrouw. Ik was boos en verdrietig, maar kon er met papa goed over praten. Mama is ernstig ziek geweest, waardoor ze erg veranderd is. Daardoor is ze niet meer de vrouw waar papa verliefd op was. Uiteindelijk heeft papa besloten om officieel van mama te gaan scheiden en zijn relatie met die andere vrouw, Marie-José, in stand te houden.
Ik hoefde haar eerst niet te zien, maar nu is ze vaak bij papa thuis en probeer ik een relatie met haar op te bouwen. Dit blijft nog erg moeilijk, omdat ik me altijd schuldig voel tegenover mama.
​
Mijn moeder gaat vanavond met een vriend naar een concert van De Dijk, waar mijn vader toevallig ook heen gaat met zijn vriendin. Dit zorgde al voor veel gezeur, maar toen vertelde mijn vader dat hij morgenavond zijn vriendin mee wilt nemen naar het 50e verjaardagsfeest van mijn oom. Mijn moeder is ook uitgenodigd, maar wil papa’s nieuwe vriendin niet zien. Nu hebben mijn ouders flinke ruzie over wie naar de verjaardag gaat en wie hier recht op heeft. Dit vind ik erg moeilijk, aangezien mijn moeder hier graag met mij over wil praten. Op dat soort momenten voel ik me een psycholoog voor mijn moeder en ik vind niet dat ze haar dochter zo moet zien.
Ik denk dat papa het er ook nog moeilijk mee heeft, omdat hij zijn gezin heel erg mist. Aan de andere kant is hij wel heel gelukkig met zijn nieuwe vriendin. Ik ben blij voor hem, maar mijn schuldgevoelens blijven, omdat ik weet hoe mama erover denkt. Ik hoop dat mama haar ooit zal accepteren en we familiegelegenheden, zoals verjaardagen en etentjes, ooit weer met z’n allen kunnen vieren.
Mijn naam is Bastiaan Rosman, een 23-jarige student op de Hogeschool van Amsterdam. Drie jaar geleden ben ik verhuisd naar Amsterdam en hier heb ik mijn huidige leventje opgebouwd. Toen ik dit jaar begon met het een na laatste jaar van mijn studie, werd mij en mijn groepje gevraagd een concept te bedenken om de wereld een stukje beter te maken.
Ons onderwerp was: volwassen kinderen van gescheiden ouders. Iets wat voor mij geheel onbekend was. Mijn ouders zijn al 26 jaar zeer gelukkig getrouwd. Natuurlijk hebben zij ook hun ups en downs, maar ach, ieder huisje heeft zijn kruisje.
​
Na vele onderzoeken en gesprekken met ervaringsdeskundigen heeft het mij toch aan het denken gezet: wat als mijn ouders gaan scheiden? Wat als we nooit meer (samen met mijn oudere zus) leuke dingen gaan doen met z'n vieren? En wat als we nooit meer met z'n allen kerst vieren?
Door alle gesprekken heb ik veel respect gekregen voor (volwassen) kinderen van gescheiden ouders. Wat voor rotperiode zij moeten doorstaan tijdens de scheiding van hun ouders en de nasleep die zij hieraan over houden. Je leven wordt ineens op de kop gezet en alles verandert in een klap. Ik ben trots dat ik mijn steentje mag bijdragen om deze doelgroep onder de aandacht te brengen en dat zij niet vergeten mogen worden.
Mijn ouders zijn drie jaar geleden gescheiden. Op dat moment was ik 25 jaar, ik woonde net in Amsterdam en was begonnen met een nieuwe opleiding. De scheiding van mijn ouders kwam totaal onverwachts. Net als ieder jaar gingen mijn oudere broer, zus en ik naar mijn ouders om Sinterklaas te vieren. In eerste instantie had ik niets door. Ik merkte wel dat mijn ouders niet echt spraakzaam waren, maar wij hadden genoeg te vertellen dus het viel niet op.
We gingen samen dineren en toen het tijd was voor een toetje zei mijn moeder opeens: ‘’Papa en ik moeten jullie iets vertellen.’’ Er ging een golf door mijn buik en ik wist niet wat ik moest verwachten. Wat was er aan de hand? Was een van de twee ziek? ‘’Wij hebben besloten om te gaan scheiden.’’ Ik wist niet wat ik hoorde, keek vol ongeloof naar mijn broer en zus en toen weer naar mijn moeder. ‘’Dit is een grap’’ zei ik, en stond op om lepels te halen voor bij de tiramisu. Mijn vader nam het woord. ‘’Mama en ik zijn niet gelukkig, al een hele tijd niet en nu jullie allemaal het huis uit zijn en een eigen leven hebben, kiezen wij ervoor om onszelf nog een kans te geven om gelukkig te worden zonder elkaar.
​
Dit was bijna nog pijnlijker dan het moment dat mijn moeder vertelde dat ze gingen scheiden. Waren ze dan al die tijd bij elkaar gebleven voor ons? Dat is toch nóg erger? Ik heb het een lange tijd niet kunnen begrijpen en accepteren. Ik ben dezelfde avond teruggegaan naar mijn kamer in Amsterdam en heb ook even geen contact gehad met mijn ouders. We zijn nu drie jaar verder en het gaat goed. Omdat ik vanuit mijn omgeving niet de steun kreeg die ik nodig had ben ik met iemand gaan praten. Ik kon mijn ei kwijt en de acceptatie en orde in mijn hoofd keerde terug. Mijn ouders hebben denk ik een hele goede keuze gemaakt om niet samen verder te gaan. De verkeerde keuze is dat ze dat niet eerder hebben gedaan. Na veel praten begrijp ik ze nu wel, alleen weet ik dat ik het zelf nooit op deze manier zou hebben gedaan. Allebei mij ouders zijn nog steeds op zoek naar een nieuwe liefde, maar ik denk dat ze zichzelf hebben teruggevonden en dat is het belangrijkste.
TELL US YOUR STORY:
De scheiding van je ouders brengt veel gevolgen met zich mee
Respect voor volwassen kinderen van gescheiden ouders
Romy, 20 - Amsterdam
Bastiaan, 23 - Amsterdam
Één. Jullie waren altijd één. Altijd samen als Adam en Eva en Bonnie en Clyde. Papaenmama, te close voor spaties. Nu staat er een punt op de plek van een komma; de zin van het leven verward achterlatend. Als ik er aan terugdenk is het nog steeds een groot vraagteken. Het was een donderdag, midden in een hete zomer. Ik dacht dat jullie een grapje maakten, maar er viel niets te lachen. Ik ben naar boven gerend, heb gekeken naar de muur vol met foto’s. Versteende tijd die niet meer bestond.
Twee jaar later zit ik op dezelfde bank als waar ik zat toen ik het hoorde. Het is herfst. Een ander huis, een andere jongen. Dezelfde foto. Wat doe je als het te vroeg is voor vragen en te laat voor hun antwoorden? Wat doe je als je toekomst niet meer zeker is? Blijf je kijken naar het verleden of laat je de seizoenen hun werk doen?
Drie volwassenen, maar hun vragen zijn identiek aan die van een kind. Maar waarom dan papa? Maar hoezo dan mama? Net als vroeger volgt er zelden een gewenst antwoord. I guess some things will never change. Net zoals de sneeuwvlokken die nu naar beneden dwarrelen. Net zoals de vijf personen op die ene foto.
Vier het leven in zijn geheel, al is er iets kapot. Dat is wat jullie ons leerden. Wat kunnen we anders doen dan braaf naar jullie luisteren? Af en toe zie ik mama weer lachen zoals vroeger, soms hoor ik papa fluitend door het huis heen lopen. Ik kijk op van de foto door het raam heen naar buiten. Er vormen zich bloemknoppen aan de uiteinden van de stelen. Een koppel Turkse Tortels loopt afzonderlijk van elkaar door de tuin heen. Het wordt weer lente.
Jasper, 29 - Amersfoort
Pap en mam waren altijd één
